Ποίηση

Τι θέλει να πει ο ποιητής;

Ο ποιητής θέλει να πει

να κάνεις ό, τι αγαπάς.

Να κυνηγάς ό, τι ονειρεύεσαι.

Όπου ποθεί η καρδιά σου να πηγαίνεις.

Τον έρωτα να εξερευνείς.

Από τα παιδιά να μαθαίνεις.

Τη σοφία που σου φανερώνει η ζωή να ακολουθείς.

Τους φίλους να αγκαλιάζεις.

Στα αστέρια να πιστεύεις.

Ό, τι σε πληγώνει να το προσπερνάς.

Να κοιτάζεις εκεί που υπάρχει ομορφιά.

Ό, τι σε γεμίζει να αναζητάς.

Κι όταν θέλεις να νιώσεις

πως η μοναχικότητά σου ανήκει κάπου,

να διαβάζεις ποίηση.

Κι αν δεν την πολύ καταλαβαίνεις,

είναι που δεν έχει τίποτα περισσότερο να σου πει.

Ο ποιητικός επαναστάτης της άγνοιας

Ξεφλούδισα τον πιο βαθύ μου εσωτερικό πόνο

κι είδα έναν ζητιάνο να κάθεται στη χαράδρα του στήθους σου

και να περιμένει εκείνο το ψέμα

που χορταίνει εδώ και αιώνες τον άνθρωπο.

Εκείνο το μικρό παράπτωμα του πάθους

που ξεσκίζει σαν άγρια γάτα το βελούδινο κάλυμμα του εκάστοτε θρόνου

-κάποιοι το λένε έρωτα-

γιατί ζηλεύει τη βασιλεία της κόλασης.

Τον είδα να διψάει

να μάθει την παγκόσμια γλώσσα του φιλιού

για να μπορεί να μεταφράζει

τη σαγήνη σε έκσταση

και την έκσταση σε ανατριχίλα

και την ανατριχίλα σε υποψία θανάτου.

Τον είδα να κοιτάζει το εφηβαίο σου

προσπαθώντας να κατανοήσει την τριγωνομετρία της ζωής.

Κι ύστερα να γλείφει την υποτείνουσα

ψάχνοντας το ακέραιο αποτέλεσμα της ηδονής.

Τον είδα να ζητιανεύει την απόγνωση του κόσμου

για να μπορεί με σοφία να λέει το δάκρυ, δάκρυ.

Περνώντας από μπροστά του γονάτισα

και του ομολόγησα πως δεν είχα διαλέξει εγώ το όνομά μου.

«Μπορείς να διαλέξεις το επίθετό σου», μου είπε.

Οπότε άρχισα να με αποκαλώ ποιητικό επαναστάτη της άγνοιας.

Κι έτσι μπορούσα να κοιτάζω τα αστέρια άφοβα

χωρίς να ξέρω το γιατί.

Διαφημιστικό διάλειμμα

Εγώ και οι υπόλοιποι εαυτοί μου

σας παρουσιάζουμε το νέο, πρωτοποριακό ποίημα

με υψηλή τεχνολογία λέξεων

οι οποίες προσφέρουν εικοσιτετράωρη αισιοδοξία

χωρίς περιττές τελείες.

Χάρη στο δυνατό θαυμαστικό που έχει ο πυρήνας του,

προσφέρει ευκαιρίες για θαύματα

εκεί που η ελπίδα των άλλων ποιημάτων τελειώνει!

Έχει ανατομικές οξείες

οι οποίες τονίζουν την αγάπη και τον έρωτα

και προσαρμόζονται εύκολα σε κάθε θύμα.

Δοκιμασμένο στις πιο δύσκολες συνθήκες ψυχικής ανισορροπίας.

Βραβεύτηκε ως το καλύτερο ποίημα

στα πέρατα της αβύσσου

και το συνιστούν επαγγελματίες ονειροπόλοι.

Διαβάστε το φωναχτά.

Προσοχή στις απομιμήσεις.

Έργο τέχνης

Κάποια στιγμή κάθισα να ζωγραφίσω ένα ποίημα.

Τράβηξα, λοιπόν, μια κόκκινη γραμμή.

Είπα ως εδώ το αυτομαστίγωμα.

Ζωγράφισα δυο κύκλους.

Είπα: Το εγώ και το υπέρ εγώ.

Μουτζούρωσα λίγο τις άκρες του νοήματος

ώστε να μην φαίνονται καθαρά οι ακραίες σκέψεις.

Πιτσίλισα με λευκό τις επιθυμίες μου

για να μην απορροφούν εσωτερική ενέργεια.

Δημιούργησα μια κουκίδα στο κέντρο

-Τι μικρός που είναι ο κόσμος μου;-

Σπατουλάρισα με μαύρο χρώμα τα όνειρα

για να πενθούν κάθε που ξυπνάω.

Σκιαγράφησα μια καρδιά σε σχήμα αγάπης

κι έβαλα γύρω της πολύχρωμες σκιές.

Πρόσθεσα μια μολυβιά με κάρβουνο

για όσα μέσα μου έχουν καεί.

Έφτιαξα μερικές διακεκομμένες γραμμούλες

για να βρίσκει ο έρωτας πάντα το δρόμο της επιστροφής.

Κι όταν τελείωσα,

άφησα την πένα να πέσει από το χέρι μου

σαν ένα είδος μικρής απροσεξίας

και στο σημείο που έπεσε, μελάνιασε μια για πάντα η ζωή μου.

Από τότε υπογράφω με Σταυρό.

Πρεμιέρα

Ένα μεσημέρι, καθώς έκανα την βόλτα μου,

είδα στην βιτρίνα ενός μαγαζιού μια όμορφη κούκλα.

Μπήκα μέσα και ρώτησα πόσο κοστίζει.

"Δεν την πουλάμε", μου είπε ο πωλητής.

"Τότε γιατί την έχετε στην βιτρίνα", τον ξανά ρώτησα.

"Για να προσελκύουμε τους πελάτες", μου απάντησε.

"Και τι πουλάτε εδώ";

"Εισιτήρια για ταινίες"...

Μετά μου είπε πόσο τυχερός ήμουν γιατί

έπαιζε, λέει, μια ταινία με πρωταγωνιστή εμένα.

Ήμουν περίεργος.

Αγόρασα ένα εισιτήριο

και μπήκα, δίπλα, στην αίθουσα προβολής

όπου διαπίστωσα πως ο μόνος θεατής ήμουν εγώ.

Κάθισα στα τελευταία καθίσματα.

Η προβολή άρχισε.

Σε μια σκηνή ψήφιζα το αγαπημένο μου κόμμα.

Σε μια άλλη, την αγαπημένη μου ομάδα.

Σε μια άλλη, την γυναίκα της ζωής μου.

Σε μια άλλη, την θρησκεία μου.

Σε μια άλλη, το επάγγελμά μου.

Σάστισα.

"Δεν είμαι ηθοποιός εγώ", φώναξα.

Ακούστηκε μια φωνή: "Πώς γίνεται αυτό"; "Η ταινία πουλάει".

"Πώς πουλάει"; Αφού μόνο εγώ την βλέπω";

"Δεν έχει σημασία. Ξέρεις πόσο κοστίζει μία συνείδηση";

"Και τι θέλετε από μένα", ρώτησα.

"Τίποτα. Έχεις πληρώσει ήδη".

Καημό το έχω από τότε, να γίνω κριτικός κινηματογράφου.

Το κλάμα

Η ζωή μας αρχίζει με το πρώτο κλάμα, κεφαλαίο.

Έπειτα, το κλάμα πρέπει να μπει σε προτάσεις

για να δικαιολογήσεις τον λόγο που κλαις.

Γι' αυτό, μαθαίνεις γραμματική.

Ενεστώτας: Κλαίω (άσε με).

Παρατατικός: Έκλαιγα (τώρα είμαι καλά).

Αόριστος: Έκλαψα (και ησύχασα).

Εξακολουθητικός μέλλοντας: Θα κλαίω (μέχρι να μου περάσει).

Στιγμιαίος μέλλοντας: Θα κλάψω (και θα μου φύγει).

Παρακείμενος: Έχω κλάψει (αρκετά στη ζωή μου).

Υπερσυντέλικος: Είχα κλάψει (για πολλή ώρα).

Συντελεσμένος μέλλοντας: Θα έχω κλάψει (αμέτρητες φορές ως τώρα).

Και έρχεται η ώρα να γράψεις το τεστ.

Και η ερώτηση είναι : «Μα, γιατί;»

Και συγκινείσαι.

Γιατί σου θυμίζει την πρώτη σου εμπειρία στη ζωή.

Αλλά αυτή τη φορά, έχεις διαβάσει.

Ελεγεία

Ω, σκοτάδι μου.

Ω, διαταραχή μου.

Ω, διαστροφή μου.

Ω, κενό μου.

Ω, εσωτερικό επιβλητικό καθεστώς μου.

Μαύρο άνθος που κρέμεσαι μαραμένο από το πέτο του δαίμονα μου

και κατακερματισμένε ήλιε της ψυχής μου.

Σαν το όμορφο ναυάγιο της δύσης.

Σαν το πουλημένο χρυσάφι στο παζάρι της σιωπής.

Πέφτεις και ξανά σηκώνεσαι

σαν τα κίτρινα φύλλα

που τα ζήτησε ο άνεμος

-μια βροχερή μέρα του φθινοπώρου-

σε ερωτικό χορό.

Κλειδωμένε μου άγγελε

που ψάχνεις το παράθυρο

στο κελί μιας ακαθόριστης μετάνοιας

να το ανοίξεις

να πετάξουν τα χλωμά και πεινασμένα περιστέρια

προς κάθε πιθανή κατεύθυνση ελευθερίας.

Σκουλήκι που τρως το κόκκινο μήλο της καρδιάς μου.

Απεγνωσμένη μου άνοιξη

που ξαπλώνεις στο φέρετρο της χαράς

κι έρχεται ο κάθε περαστικός χρόνος

και αφήνει επάνω σου τα λουλούδια

που έκοψε από τα ίδια σου τα σπλάχνα.

Ετοιμόρροπο ξωκλήσι

χτισμένο από αλλόθρησκους μετανάστες της λύπης,

έτοιμο να χτυπήσει την πένθιμη καμπάνα

προς τιμή των δακρύων που έχυσε η μοίρα

για κάθε έναν στρατηλάτη από εμάς.

Γερασμένε οδοιπόρε της απόγνωσης.

Ω, γελωτοποιέ του καθρέφτη μου,

επαΐοντα, εσύ, του τραυματικού κλαυσίγελου

που εξορίστηκες στο νησί της μοναξιάς

από τον μονάρχη πόνο.

Ω, ομίχλη των ματιών μου.

Στυλοβάτη νου της αναρχίας και της αποξένωσης μου,

που δραπέτευσες από το κοινό "καλό",

κι έκρινες πιο βολικό

να εφαρμόσεις την ένδοξη προσωπική ματαιοδοξία του τίποτα

στο δικό σου, εκτροχιασμένο κάτι.

Πληγωμένο μου παιδί

που βγάζεις ακόμα και τώρα

-μετά από τόσες ήττες-

τη γλώσσα σου στο θάνατο.

Ω, περήφανε εαυτέ για τα τόσα σημάδια

που άφησαν οι κόρες της ηδονής

και οι γιοι του επιφανειακού φιλιού

στο τεφτέρι των μουτζουρωμένων παθών σου.

Ω, ώριμε ποιητή της εντροπίας μου

που κατασκοπεύεις την απόσταση

μεταξύ της αστραπής και του κεραυνού.

Ω, ρομαντικέ κηπουρέ του επίγειου παραδείσου

που ονειρεύεσαι

ένα λευκό γιασεμί

να αναρριχάται στον παλάτι της φτωχικής σου κόλασης.

Ω, ορφανέ εραστή του απείρου

που έχασες Θεό και διάβολο

σε τροχαίο δυστύχημα

καθώς έπεσε με φόρα η αγάπη,

πάνω στην αγάπη σου.

Ω, τυραννική μου τύχη

που κερδίζεις πάντα το ακατόρθωτο

και αποχαιρετάς σε κάθε μάχη

έναν έναν τους άτυχους στρατιώτες σου.

Διώξε τη σημαιοφόρο παράνοια

από την παρέλαση της τρέλας.

Ρίξε στον Καιάδα τα λάφυρα του παρελθόντος.

Κάψε τη μνήμη του μνήματος

για κάθε σου ξεχασμένο εαυτό.

Κόψε τα σχοινιά που δένουν την ενδελέχεια για τη ζωή.

Στη θέση του νεκρού σου κέντρου

φύτεψε έναν οποιονδήποτε σπόρο

ελεγείας…

Και προχώρα!