Ταινίες μικρού μήκους
Circle
Η πηγαία ανθρώπινη αναγκαιότητα να βάζουμε τα πράγματα σε τάξη, αφήνει πάντα κάτι ανολοκλήρωτο. Ίσως επειδή δεν έχουμε φτάσει στη θέωση. Ή ίσως επειδή οι νόμοι του σύμπαντος μπορεί να είναι ατελείς. Όμως πάντα μπορούμε να προσπαθούμε αρχίζοντας, πάλι, από την αρχή.
Σε επιλέγω
Η αγάπη που μένει
Σε έναν εσωτερικό μονόλογο που μοιάζει με προσευχή, μια αόρατη φωνή μιλά στην ψυχή∙ λόγια αγάπης, εμπιστοσύνης και λύτρωσης διαπερνούν την ανθρώπινη αγωνία. Χωρίς εικόνες που να αποσπούν, η φωνή οδηγεί τον ακροατή σε μια ήρεμη πνευματική ανάταση, υπενθυμίζοντας πως τίποτα στη ζωή δεν είναι τυχαίο και πως η αγάπη του Θεού παραμένει ακλόνητη, ακόμη και μέσα στις πιο βαθιές σκιές. «Η αγάπη που μένει» είναι ένα ποιητικό ταξίδι προς την εσωτερική ειρήνη, εκεί όπου ο φόβος λυγίζει και η ψυχή βρίσκει το φως της.
Ανάμεσα
Δύο φιγούρες, η μία με λευκά φτερά, η άλλη με μαύρα, κινούνται αργά μέσα στο σκοτάδι. Δεν μιλούν, δεν αγγίζονται· η παρουσία τους είναι αρκετή για να γεννήσει ένταση. Με κάθε κίνηση, μοιάζουν να καθρεφτίζουν ή να αμφισβητούν η μία την άλλη, σαν δύο εκδοχές του ίδιου εαυτού που αναζητούν ισορροπία.Η ποιητική αφήγηση που συνοδεύει την εικόνα ξετυλίγει έναν εσωτερικό στοχασμό για το φως και τη σκιά που κατοικούν μέσα μας, οδηγώντας τον θεατή σε μια ατμοσφαιρική, υπνωτική εμπειρία όπου το «ανάμεσα» γίνεται τόπος συνάντησης και συμφιλίωσης.
Η προσευχή του Γουρουνιού
Σε έναν σκοτεινό, παράλογο κόσμο, η τροφική αλυσίδα έχει ανατραπεί. Ένα γουρούνι κάθεται μόνο του σε ένα τραπέζι, μπροστά σε ένα παράξενο γεύμα, και ψιθυρίζει την προσευχή του πριν φάει. Είναι η στιγμή που η εκδίκηση παίρνει μορφή, που οι ρόλοι θύτη και θύματος αντιστρέφονται ολοκληρωτικά. "Η Προσευχή του Γουρουνιού" είναι μια αλληγορία για την εξουσία, τη βία και το ανατριχιαστικό αίσθημα της απόλυτης ανατροπής.
Το γάλα
Μια ανθρώπινη φιγούρα, φορώντας μάσκα αγελάδας, κάθεται μόνη μπροστά σε ένα ποτήρι γάλα. Μέσα από μια αργή, εσωτερική αφήγηση, η "αγελάδα" αποκαλύπτει πως αρνείται όχι απλώς να πιει, αλλά να δεχτεί όσα της δίδαξαν για το ποια είναι και ποιος είναι ο ρόλος της. Το γάλα γίνεται σύμβολο όλων των περιορισμών, στερεοτύπων και δεσμών που της επέβαλαν. Σιωπηλά αλλά αποφασιστικά, επιλέγει να σπάσει τον κύκλο, να απελευθερωθεί από την προκαθορισμένη της μοίρα και να ξανανακαλύψει τη ζωή από την αρχή. Η ταινία είναι ένας μινιμαλιστικός, οπτικο-ποιητικός στοχασμός πάνω στην ταυτότητα, την ελευθερία και την αυτοδιάθεση.
Doughnut
Μια ποιητική διαδρομή ανάμεσα στη ζωή και τον θάνατο, στο φως και το σκοτάδι, στο κάτι και το τίποτα. Ένας σεναριογράφος στοχάζεται πάνω στα μικρά και μεγάλα θαύματα της ύπαρξης: την αγάπη, τη φιλία, τη φύση, τη μουσική, τον χρόνο που περνά, τη στιγμή που λάμπει σαν αστραπή. Η ταινία είναι μια ωδή στην ευγνωμοσύνη και στη συνείδηση του παρόντος, μια εξομολόγηση για όσα έχουμε και όσα χάνουμε, μα πάνω απ' όλα για το γεγονός ότι υπάρχουμε – έστω και για λίγο – μέσα στην ατέλειωτη ιστορία του σύμπαντος.
Τέλος πάντων
Ένας άντρας μόνος στο σπίτι, βυθισμένος στις σκέψεις του, παρασύρεται σε έναν εσωτερικό μονόλογο που ξεχειλίζει από αγανάκτηση, ειρωνεία, θυμό και απελπισία. Από τα προσωπικά του προβλήματα, στα οικονομικά αδιέξοδα, μέχρι την καθημερινή ειδησεογραφία γεμάτη βία, θάνατο και αδικία, η συνείδησή του περιπλανιέται ασταμάτητα. Μέσα από σκόρπιες μνήμες, προκαταλήψεις, κυνικές παρατηρήσεις και μια διαρκή αίσθηση κούρασης, ξεδιπλώνεται το πορτρέτο ενός ανθρώπου που ασφυκτιά από την κοινωνία, τον εαυτό του και τον κόσμο γύρω του.
Η ταινία είναι μια σκοτεινή, ειρωνική ματιά στην καθημερινότητα του σύγχρονου ανθρώπου, που αναζητά παρηγοριά μέσα στο ίδιο του το παράπονο. Ένα «τέλος πάντων» που γίνεται κραυγή, εξομολόγηση και παγίδα.
Πόλεμος
Σε μια αίθουσα διαγωνισμού κάποιος καλείται να γράψει μια έκθεση για τον πόλεμο. Όμως, αντί για μάχες και στρατούς, η αφήγηση ξεδιπλώνει έναν άλλον πόλεμο – αυτόν που κρύβεται στην καθημερινότητα: στις σιωπές, στις προκαταλήψεις, στην αδιαφορία, στη βία που ασκείται χωρίς όπλα. Καθώς ξεδιπλώνεται η ταινία, φωτίζει μικρές, συνηθισμένες στιγμές που αποκαλύπτουν τη σκληρότητα της ανθρώπινης συμπεριφοράς: η αδυναμία να πούμε «σ' αγαπώ», η αδιαφορία για τον διπλανό, η κοινωνική ανισότητα, ο ρατσισμός, η μοναξιά, η υποκρισία.
Η ταινία δεν μιλά για πολέμους ανάμεσα σε κράτη, αλλά για τον αόρατο πόλεμο μέσα μας και γύρω μας, που γεννιέται από την έλλειψη αγάπης, κατανόησης και ελευθερίας. Στο τέλος, αφήνει μια ελπίδα: την ανάγκη για έναν κόσμο πιο ποιητικό, πιο δίκαιο και πιο χρωματιστό, όπου η «ανάσταση» σημαίνει επανεύρεση της ανθρωπιάς.
Χαρωπά τα δυο μου πόδια
Δύο πατούσες, η δεξιά και η αριστερή, συναντιούνται τυχαία και ανοίγουν έναν διάλογο γεμάτο εξομολογήσεις, χιούμορ και φιλοσοφία. Η μία προέρχεται από έναν κόσμο γεμάτο πλούτη, άνεση και κατακτήσεις, αλλά νιώθει κενή και ανικανοποίητη. Η άλλη έχει μάθει να ζει λιτά, να παλεύει με δυσκολίες και να αντλεί δύναμη από την απλότητα. Μέσα από την κουβέντα τους, αποκαλύπτεται πως, παρά τις διαφορές τους, μοιράζονται τις ίδιες ανάγκες και τα ίδια όνειρα: αναζήτηση νοήματος, συντροφιά, στήριξη. Ένα βήμα τη φορά, ανακαλύπτουν ότι η ζωή δεν είναι αγώνας μοναξιάς αλλά κοινό περπάτημα, όπου η αλληλεγγύη και η εμπιστοσύνη στο άγνωστο οδηγούν στην ομορφιά.
Παραμάνα
Ένας άνθρωπος χωρίς όνομα, χωρίς μνήμη και χωρίς ταυτότητα ξυπνά μόνο με την κληρονομιά των ονείρων του. Μέσα από αλλόκοτες εικόνες, ποιητικούς εφιάλτες και οράματα αγάπης, βυθίζεται σε έναν εσωτερικό λαβύρινθο, όπου η βροχή, οι θεοί και τα ίδια του τα φτερά τον οδηγούν στην άβυσσο. Στην πορεία, ανακαλύπτει ότι η μόνη σωτηρία βρίσκεται στην πίστη και στην αγάπη, ενώ η ζωή μοιάζει με μια κακόγουστη ταινία που, ωστόσο, αξίζει να τη ζήσει κανείς.
Το ημερολόγιο
Ένα μικρό κορίτσι βρίσκει παρηγοριά και φως μέσα από το προσωπικό της ημερολόγιο. Στο χαμηλό τραπεζάκι, με μοναδική συντροφιά ένα κερί και μερικά βιβλία, γράφει τις σκέψεις της για τη ζωή, την αγάπη, την απώλεια και την ελπίδα. Μέσα από τις σελίδες του ημερολογίου, ο κόσμος της παιδικής αθωότητας συναντά την ωριμότητα, τη σκληρότητα του πολέμου και την ανάγκη για ανθρωπιά.
Καθώς οι λέξεις γίνονται καταφύγιο, το κορίτσι μας καλεί να δούμε τη ζωή ως παιχνίδι, να ξαναβρούμε τη χαμένη παιδικότητα και να ονειρευτούμε έναν κόσμο όπου η «ανθρωπότητα» είναι η μοναδική σημαία.
«Το Ημερολόγιο» είναι ένα ποιητικό ταξίδι εσωτερικότητας, μια υπενθύμιση ότι ακόμα και μέσα στο σκοτάδι, η φλόγα ενός κεριού μπορεί να γίνει ολόκληρος κόσμος.